Индивидуальное оружие солдата Войска Польского в мире Шлейхера

[Рюрик]

вот более полные данные по этому огнемету в плане ТТХ

"огнемет типа 2" (именно так он официально назывался) существовал в двух вариантах - базовом и облегченном (второй из-за отсутствия центральной части ёмкости именовался "кольцевым"

итак miotacz ognia Typ 2

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.

общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 30,5 кг.

ёмкость резервуара: 20,5 л.

количество огнесмеси: 16,4 л.

количество азота в резервуаре: 4,1 л.

рабочее давление в баке: 25 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 20

дальность: 30 м.

miotacz ognia Typ pierścieniowy 2

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.

общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 25,3 кг.

ёмкость резервуара: 12 л.

количество огнесмеси:  9 л.

количество азота в резервуаре: 3 л.

рабочее давление в баке: 23 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 25

дальность: 25 м.

[Рюрик]

еще инфы о польских огнеметах

W nr 4/2006 Przeglądu Historyczno-Wojskowego ukazał się artykuł P. Zarzyckiego „Miotacze ognia w wojsku polskim II Rzeczpospolitej”. W oparciu o ten artykuł można podać następujące dane o organizacji jednostek tego typu w WP.
W 1929 r. Szefostwo Saperów MSWojsk wprowadziło nową organizację saperów na stopie pokojowej. Zgodnie z nią przy 1 bsap utworzono 1 pluton miotaczy ognia początkowo funkcjonujący jako pluton doświadczalny i szkolny.
W 1935 r. rozpoczęto pracę nad nowym planem mobilizacyjnym. W początkowej fazie prac przewidywano, iż będą 2 ośrodki mobilizujące pododdziały miotaczy ognia. 1 bsap. miał zmobilizować plutony o nr 11-17, a 7 bsap w Poznaniu – plutony o nr 71-74. 30 stycznia 1937 r. KSUS podjął uchwałę o wydzieleniu miotaczy ognia spod kompetencji wojsk saperskich i podporządkowania ich piechocie (po reorganizacji pododdziały tej broni miały wejść w skład kompani pionierów w pp).
Zgodnie z decyzją KSUS sprzęt od saperów miał być przejęty do 1 stycznia 1938 r. przeciwko czemu protestował Departament Piechoty oraz szef Oddziału I SG. Wg nich była to decyzja przedwczesna, gdyż brak było sprzętu i wyszkolonych obsług.
Zgodnie bowiem z planem mobilizacyjnym miano wystawić 12 samodzielnych plutonów miotaczy ognia po 21 miotaczy a dodatkowo 19 miotaczy miało znaleźć się w OZ Saperów Specjalnych. W tej sytuacji spośród 348 miotaczy będących na stanie WP, pozostawało zaledwie 77 egzemplarzy, co uniemożliwiało wyposażenie oddziałów piechoty nawet w sprzęt przeznaczony do szkolenia.
Spośród 348 posiadanych miotaczy w wyposażeniu znajdowało się jedynie 130 nowoczesnych 2-cylindrowych miotaczy ognia polskiej konstrukcji oraz 51 miotaczy pierścieniowych starego typu i 167 starych miotaczy 1-cylindrowych. Jeszcze gorsza sytuacja była jeśli chodzi o stacje do ładowania miotaczy ognia, gdyż w zapasie mobilizacyjnym i użytku bieżącym było ich zaledwie 28 podczas gdy tylko dla plutonów wystawianych na wypadek mobilizacji potrzeba było 36 stacji.
W tej sytuacji proponowano podział przejmowania miotaczy ognia przez piechotę na 2 fazy:
W pierwszej - trwającej do wiosny 1939 r.- planowano utworzyć w 3 BS oraz Ośrodku wyszkolenia rezerw piechoty w Różanie komórek doświadczalnych i szkolnych oraz proponowano dokupić brakujące stacje ładowania oraz przeprowadzić studia nad etatami pokojowymi i wojennymi plutonów miotaczy ognia.
W drugiej fazie – od wiosny 1939 r. – planowano utworzenie zawiązków szkolnych specjalistów miotaczy ognia w pp, a następnie zorganizowanie drużyn miotaczy ognia w plutonach pionierów w pp.
Zgodnie z planem drużyna miotaczy ognia miała liczyć na stopie pokojowej 1 podoficera i 13 szeregowych. Koszt wystawienia drużyny nie był niski. Cena dwóch miotaczy ognia wynosiła 650 zł za sztukę, stacja ładowania 1000 zł, 4 pist. Po 114 zł każdy, 9 kbk z bagnetami po 204,65 zł, 14 masek przeciwgazowych po 25 zł, 14 hełmów po 16,50 zł, 14 łopatek piechoty po 5,30 zł, 14 opatrunków osobistych po 1 zł, 14 kompletów umundurowania po 186,93 zł, 3 konie po 896 zł, 3 bietki po 500 zł, 3 uprzęże po 176 zł. Po doliczeniu kosztów mieszanki do miotaczu oraz kosztów amunicji na 100 dni okazało się, że wystawienie 1 drużyny miało kosztować 20 084,07 zł.
1 kwietnia 1938 r. zarządzono utworzenie w CWP w Rembertowie komórki doświadczalno szkoleniowej miotaczy ognia, która została ostatecznie utworzona do końca maja 1938 r.
W tym czasie w plutonie miotaczy ognia w 1 bsap Leg. sytuacja nie sprzyjała realizacji postawionych zadań. W pododdziale brak było specjalnych biedek do przewożenia sprzętu, ale przede wszystkim pluton był wyposażony w miotacze produkcji niemieckiej, nie dysponował natomiast nowoczesnymi miotaczami polskiej konstrukcji.
W 1938 r. WP nadal dysponowało 348 miotaczami ognia, z tej liczby 60 miało znaleźć się na wyposażeniu fortyfikacji śląskich i OZ Saperów. Po odliczeniu rezerwy do dyspozycji na wypadek mobilizacji pozostawało jedynie 264 miotaczy ognia.
W zaistniałej sytuacji szef SG zaproponował mobilizację plutonów jako jednostek dyspozycyjnych. Od wiosny 1939 r. ich wystawieniem miały być obciążone 32 pp, 3 bs, OWRP w Różanie z OK I oraz 57 pp z OK VII. Ponadto planowano powołanie komórek szkoleniowych w pozostałych okręgach korpusu w następujących jednostkach:
OK II – 9 ppl
OK III – 76 pp
OK IV – 28 pp
OK V – 20 pp
OK VI – 19 pp
OK VIII – 67 pp
OK IX – 22 pp
OK X – 5 psp
Wg tej nowej struktury w 9 plutonach miało być 189 miotaczy, dla fortyfikacji śląskich 24, dla ośrodków zapasowych saperów – 9, a dla 12 ośrodków szkoleniowych – 126.
9 czerwca zatwierdzono organizację plutonu miotaczy ognia na stopie wojennej:
poczet dowódcy – oficer i 4 szeregowych, 1 koń W, 2 pist., 3 kbk
3 drużyny (po 3 sekcje) w każdej – 23 szeregowych, 2 konie T, 2 pist., 21 kbk, 6 miotaczy ognia, 1 biedka,
drużyna ładowania – 8 szeregowych, 13 koni T, 8 kbk, 3 biedki pod stacje ładowania, 3 wozy specjalne do transportu mieszanki zapalającej, 2 wozy specjalne do przewożenia butli z azotem,
drużyna gospodarcza – 9 szeregowych, 4 konie T, 2 wozy taborowe, 4 skrzynki do gotowania (?).
Wg autora pluton liczył – 1 oficera i 90 szeregowych, 21 miotaczy (w drużynach tylko 18 więc pozostałe 3 to zapewne zapasowe ?), 21 koni (to chyba błąd, bo z sumowania wychodzi 24), 2 wozy taborowe, 5 wozów specjalnych, 6 biedek.
Autor pisze że planowano wg planu W (po poprawkach) wystawić 12 plutonów, ale z podanego następnie wyliczenia wychodzi że tylko 9 (w mobilizacji alarmowej - 1 w 57 pp, w mobilizacji powszechnej 8: po 3 w 3 bs i 32 pp oraz 2 w OWRP).
Po kolejnych zmianach ustalono, że pododdziały miotaczy ognia mają zostać utworzone w: 32 pp, 3 BS, OWRP oraz 57 lub 58 pp. Po rozwiązaniu problemów sprzętowych miotacze miały być wprowadzone do wszystkich pułków piechoty – po zakończeniu rozbudowy w każdym pułku piechoty (oraz 3 BS i OWRP) miała być drużyna wyposażona w 4 miotacze ognia – rozbudowa ta miała być zakończona w roku budżetowym 1940/1941.
Po zatwierdzeniu tego planu przez MSWojsk Dowództwo Saperów przystąpiło do przekazywania sprzętu piechocie, jego liczba pokrywała w całości zapotrzebowanie na wstępną fazę rozbudowy.
Tuż przed wybuchem wojny 29 pp otrzymał pewną liczbę miotaczy ognia wraz przeszkolonymi obsługami z CWRP i wyruszył wraz z nimi w pole. Ponadto mialo być wystawionych 8 pl. o nr 11-18 do w ramach oddziałów dyspozycyjnych Naczelnego Wodza. Być może jednym z nich był pluton włączony w skład dyw. ppanc. WBPM, liczący wg Zalewskiego – 1 oficer, 21 szeregowych, 2 pist., 12 kbk, 8 miotaczy ognia (6 konstrukcji por. Zielińskiego, 2 kpt. Sendera), 1 motocykl z koszem i 2 samochody ciężarowe.

Tak się zastanawiam, czy pomysł zorganizowania 92 drużyn miotaczy ognia, za co najmniej 1 847 734, 44 (koszt wystawienia 20 084,07 zł był dla drużyny z 2 miotaczami ognia, koszt wystawienia drużyny z 4 miotaczami zapewne byłaby wyższy + koszt zakupu sprzętu dla jednostek rozwijanych w trakcie mobilizacji) miał sens ?
Brak wiadomości o wykorzystaniu posiadanych miotaczy w walkach w 1939 r. wskazuje, że walkach obronnych przydatność tych jednostek nie była zbyt wielka.

(с) https://www.dws.org.pl/viewtopic.php?f=86&t=117671

[Рюрик]

всего, насколько я понимаю, было на вооружении пять типов огнеметов

вот тих ТТХ (рассортированы от самого старого к самому новому), WS 1, если я правильно понял, появляется еще в конце 20-х, два последних типа, как я понимаю, впервые фигурируют на испытаниях 1939 года, и, судя по тому что они еще не имеют названия а только "описательные названия", скорее всего два последних типа были опытными сериями нового оружия

тип WS 1

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 15,2 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.

общая масса пустого аппарата: 20,6 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 30,3 кг.

ёмкость резервуара: 15 л.

количество огнесмеси: 12  л.

количество азота в резервуаре: 3 л.

рабочее давление в баке: 20 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 16

дальность: 25 м.

тип WS 1 улучшенный

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,2 кг.

общая масса пустого аппарата: 17,5 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 27,2 кг.

ёмкость резервуара: 15 л.

количество огнесмеси: 12 л.

количество азота в резервуаре: 3  л.

рабочее давление в баке:  20 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 16

дальность: 25 м.

тип WS 2

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 70,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 10,4 кг.

общая масса пустого аппарата: нет данных

общая масса полностью заправленного аппарата:  352,7 кг.

ёмкость резервуара: 203 л.

количество огнесмеси: 160  л.

количество азота в резервуаре: 43 л.

рабочее давление в баке: 20 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): нет данных

дальность: 30 м.

"тип 2-цилиндровый"

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.

общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 30,5 кг.

ёмкость резервуара: 20,5 л.

количество огнесмеси: 16,4 л.

количество азота в резервуаре: 4,1 л.

рабочее давление в баке: 25 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 20

дальность: 30 м.

"тип кольцевой 2-цилиндровый"

(в ЭАИ будет принят в 1940 как новый серийный ака "typ P"/"тип П", от слова "pierścieniowy" - "кольцевой")

масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.

масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.

общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.

общая масса полностью заправленного аппарата: 25,3 кг.

ёмкость резервуара: 9 л. (вместе с отдельным резервуаром для азота внутри "бублика" - 12 л.)

количество огнесмеси: 9 л.

количество азота в резервуаре: 3 л.

рабочее давление в баке: 23 атм.

количество выстрелов (на одну заправку): 25

дальность: 25 м.

Изменено 22 Oct 2019 пользователем Рюрик

[Рюрик]

W roku budżetowym 1940/41 planowano zakończenie wyposażenia piechoty w miotacze ognia. Drużyny wyposażone w ten sprzęt miały wówczas powstać we wszystkich pułkach piechoty, 3 Batalionie Strzelców oraz Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty.

т.е. к осени 1941 планировалось выпустить не менее 728 огнеметов нового типа

[Рюрик]

типы и маркировки стандартных польских патронов:

Amunicja 7,92 x 57mm (Mauser)

Polska typowa broń strzelecka używała nabojów kalibru 7,92 x 57mm Mauser (57mm - długość łuski). Głównymi wytwórcami amunicji były Zakłady Amunicyjne "Pocisk" SA w Warszawie i Fabryka Amunicji w Skarżysku.

Używano nabojów z następującymi pociskami:

rodzaj pocisku	oznaczenie |	masa naboju, g |	masa pocisku, g |	kolor obwódki spłonki |	prędkość pocz. z rkm wz.28 (długość lufy 611mm)
zwykły	S	24,0	10,0	czarny	860 m/s
ciężki	SC	26,8	12,8	zielony	760 m/s
ppanc	P	25,3	?	czerwony	800 m/s
zapalający	Z	23,8	?	żółty	820 m/s
ppanc - zapalający	PS	24,8	?	niebieski	820 m/s