Posted 22 Oct 2019 вот более полные данные по этому огнемету в плане ТТХ"огнемет типа 2" (именно так он официально назывался) существовал в двух вариантах - базовом и облегченном (второй из-за отсутствия центральной части ёмкости именовался "кольцевым"итак miotacz ognia Typ 2масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 30,5 кг.ёмкость резервуара: 20,5 л.количество огнесмеси: 16,4 л.количество азота в резервуаре: 4,1 л.рабочее давление в баке: 25 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 20дальность: 30 м.miotacz ognia Typ pierścieniowy 2масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 25,3 кг.ёмкость резервуара: 12 л.количество огнесмеси: 9 л.количество азота в резервуаре: 3 л.рабочее давление в баке: 23 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 25дальность: 25 м. Share this post Link to post Share on other sites
Posted 22 Oct 2019 еще инфы о польских огнеметахW nr 4/2006 Przeglądu Historyczno-Wojskowego ukazał się artykuł P. Zarzyckiego „Miotacze ognia w wojsku polskim II Rzeczpospolitej”. W oparciu o ten artykuł można podać następujące dane o organizacji jednostek tego typu w WP.W 1929 r. Szefostwo Saperów MSWojsk wprowadziło nową organizację saperów na stopie pokojowej. Zgodnie z nią przy 1 bsap utworzono 1 pluton miotaczy ognia początkowo funkcjonujący jako pluton doświadczalny i szkolny.W 1935 r. rozpoczęto pracę nad nowym planem mobilizacyjnym. W początkowej fazie prac przewidywano, iż będą 2 ośrodki mobilizujące pododdziały miotaczy ognia. 1 bsap. miał zmobilizować plutony o nr 11-17, a 7 bsap w Poznaniu – plutony o nr 71-74. 30 stycznia 1937 r. KSUS podjął uchwałę o wydzieleniu miotaczy ognia spod kompetencji wojsk saperskich i podporządkowania ich piechocie (po reorganizacji pododdziały tej broni miały wejść w skład kompani pionierów w pp).Zgodnie z decyzją KSUS sprzęt od saperów miał być przejęty do 1 stycznia 1938 r. przeciwko czemu protestował Departament Piechoty oraz szef Oddziału I SG. Wg nich była to decyzja przedwczesna, gdyż brak było sprzętu i wyszkolonych obsług.Zgodnie bowiem z planem mobilizacyjnym miano wystawić 12 samodzielnych plutonów miotaczy ognia po 21 miotaczy a dodatkowo 19 miotaczy miało znaleźć się w OZ Saperów Specjalnych. W tej sytuacji spośród 348 miotaczy będących na stanie WP, pozostawało zaledwie 77 egzemplarzy, co uniemożliwiało wyposażenie oddziałów piechoty nawet w sprzęt przeznaczony do szkolenia.Spośród 348 posiadanych miotaczy w wyposażeniu znajdowało się jedynie 130 nowoczesnych 2-cylindrowych miotaczy ognia polskiej konstrukcji oraz 51 miotaczy pierścieniowych starego typu i 167 starych miotaczy 1-cylindrowych. Jeszcze gorsza sytuacja była jeśli chodzi o stacje do ładowania miotaczy ognia, gdyż w zapasie mobilizacyjnym i użytku bieżącym było ich zaledwie 28 podczas gdy tylko dla plutonów wystawianych na wypadek mobilizacji potrzeba było 36 stacji.W tej sytuacji proponowano podział przejmowania miotaczy ognia przez piechotę na 2 fazy:W pierwszej - trwającej do wiosny 1939 r.- planowano utworzyć w 3 BS oraz Ośrodku wyszkolenia rezerw piechoty w Różanie komórek doświadczalnych i szkolnych oraz proponowano dokupić brakujące stacje ładowania oraz przeprowadzić studia nad etatami pokojowymi i wojennymi plutonów miotaczy ognia.W drugiej fazie – od wiosny 1939 r. – planowano utworzenie zawiązków szkolnych specjalistów miotaczy ognia w pp, a następnie zorganizowanie drużyn miotaczy ognia w plutonach pionierów w pp.Zgodnie z planem drużyna miotaczy ognia miała liczyć na stopie pokojowej 1 podoficera i 13 szeregowych. Koszt wystawienia drużyny nie był niski. Cena dwóch miotaczy ognia wynosiła 650 zł za sztukę, stacja ładowania 1000 zł, 4 pist. Po 114 zł każdy, 9 kbk z bagnetami po 204,65 zł, 14 masek przeciwgazowych po 25 zł, 14 hełmów po 16,50 zł, 14 łopatek piechoty po 5,30 zł, 14 opatrunków osobistych po 1 zł, 14 kompletów umundurowania po 186,93 zł, 3 konie po 896 zł, 3 bietki po 500 zł, 3 uprzęże po 176 zł. Po doliczeniu kosztów mieszanki do miotaczu oraz kosztów amunicji na 100 dni okazało się, że wystawienie 1 drużyny miało kosztować 20 084,07 zł.1 kwietnia 1938 r. zarządzono utworzenie w CWP w Rembertowie komórki doświadczalno szkoleniowej miotaczy ognia, która została ostatecznie utworzona do końca maja 1938 r.W tym czasie w plutonie miotaczy ognia w 1 bsap Leg. sytuacja nie sprzyjała realizacji postawionych zadań. W pododdziale brak było specjalnych biedek do przewożenia sprzętu, ale przede wszystkim pluton był wyposażony w miotacze produkcji niemieckiej, nie dysponował natomiast nowoczesnymi miotaczami polskiej konstrukcji.W 1938 r. WP nadal dysponowało 348 miotaczami ognia, z tej liczby 60 miało znaleźć się na wyposażeniu fortyfikacji śląskich i OZ Saperów. Po odliczeniu rezerwy do dyspozycji na wypadek mobilizacji pozostawało jedynie 264 miotaczy ognia.W zaistniałej sytuacji szef SG zaproponował mobilizację plutonów jako jednostek dyspozycyjnych. Od wiosny 1939 r. ich wystawieniem miały być obciążone 32 pp, 3 bs, OWRP w Różanie z OK I oraz 57 pp z OK VII. Ponadto planowano powołanie komórek szkoleniowych w pozostałych okręgach korpusu w następujących jednostkach:OK II – 9 pplOK III – 76 ppOK IV – 28 ppOK V – 20 ppOK VI – 19 ppOK VIII – 67 ppOK IX – 22 ppOK X – 5 pspWg tej nowej struktury w 9 plutonach miało być 189 miotaczy, dla fortyfikacji śląskich 24, dla ośrodków zapasowych saperów – 9, a dla 12 ośrodków szkoleniowych – 126.9 czerwca zatwierdzono organizację plutonu miotaczy ognia na stopie wojennej:poczet dowódcy – oficer i 4 szeregowych, 1 koń W, 2 pist., 3 kbk3 drużyny (po 3 sekcje) w każdej – 23 szeregowych, 2 konie T, 2 pist., 21 kbk, 6 miotaczy ognia, 1 biedka,drużyna ładowania – 8 szeregowych, 13 koni T, 8 kbk, 3 biedki pod stacje ładowania, 3 wozy specjalne do transportu mieszanki zapalającej, 2 wozy specjalne do przewożenia butli z azotem,drużyna gospodarcza – 9 szeregowych, 4 konie T, 2 wozy taborowe, 4 skrzynki do gotowania (?).Wg autora pluton liczył – 1 oficera i 90 szeregowych, 21 miotaczy (w drużynach tylko 18 więc pozostałe 3 to zapewne zapasowe ?), 21 koni (to chyba błąd, bo z sumowania wychodzi 24), 2 wozy taborowe, 5 wozów specjalnych, 6 biedek.Autor pisze że planowano wg planu W (po poprawkach) wystawić 12 plutonów, ale z podanego następnie wyliczenia wychodzi że tylko 9 (w mobilizacji alarmowej - 1 w 57 pp, w mobilizacji powszechnej 8: po 3 w 3 bs i 32 pp oraz 2 w OWRP).Po kolejnych zmianach ustalono, że pododdziały miotaczy ognia mają zostać utworzone w: 32 pp, 3 BS, OWRP oraz 57 lub 58 pp. Po rozwiązaniu problemów sprzętowych miotacze miały być wprowadzone do wszystkich pułków piechoty – po zakończeniu rozbudowy w każdym pułku piechoty (oraz 3 BS i OWRP) miała być drużyna wyposażona w 4 miotacze ognia – rozbudowa ta miała być zakończona w roku budżetowym 1940/1941.Po zatwierdzeniu tego planu przez MSWojsk Dowództwo Saperów przystąpiło do przekazywania sprzętu piechocie, jego liczba pokrywała w całości zapotrzebowanie na wstępną fazę rozbudowy.Tuż przed wybuchem wojny 29 pp otrzymał pewną liczbę miotaczy ognia wraz przeszkolonymi obsługami z CWRP i wyruszył wraz z nimi w pole. Ponadto mialo być wystawionych 8 pl. o nr 11-18 do w ramach oddziałów dyspozycyjnych Naczelnego Wodza. Być może jednym z nich był pluton włączony w skład dyw. ppanc. WBPM, liczący wg Zalewskiego – 1 oficer, 21 szeregowych, 2 pist., 12 kbk, 8 miotaczy ognia (6 konstrukcji por. Zielińskiego, 2 kpt. Sendera), 1 motocykl z koszem i 2 samochody ciężarowe.Tak się zastanawiam, czy pomysł zorganizowania 92 drużyn miotaczy ognia, za co najmniej 1 847 734, 44 (koszt wystawienia 20 084,07 zł był dla drużyny z 2 miotaczami ognia, koszt wystawienia drużyny z 4 miotaczami zapewne byłaby wyższy + koszt zakupu sprzętu dla jednostek rozwijanych w trakcie mobilizacji) miał sens ?Brak wiadomości o wykorzystaniu posiadanych miotaczy w walkach w 1939 r. wskazuje, że walkach obronnych przydatność tych jednostek nie była zbyt wielka.(с) https://www.dws.org.pl/viewtopic.php?f=86&t=117671 Share this post Link to post Share on other sites
Posted 22 Oct 2019 (edited) всего, насколько я понимаю, было на вооружении пять типов огнеметоввот тих ТТХ (рассортированы от самого старого к самому новому), WS 1, если я правильно понял, появляется еще в конце 20-х, два последних типа, как я понимаю, впервые фигурируют на испытаниях 1939 года, и, судя по тому что они еще не имеют названия а только "описательные названия", скорее всего два последних типа были опытными сериями нового оружиятип WS 1масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 15,2 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.общая масса пустого аппарата: 20,6 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 30,3 кг.ёмкость резервуара: 15 л.количество огнесмеси: 12 л.количество азота в резервуаре: 3 л.рабочее давление в баке: 20 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 16дальность: 25 м.тип WS 1 улучшенныймасса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,2 кг.общая масса пустого аппарата: 17,5 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 27,2 кг.ёмкость резервуара: 15 л.количество огнесмеси: 12 л.количество азота в резервуаре: 3 л.рабочее давление в баке: 20 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 16дальность: 25 м.тип WS 2масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 70,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 10,4 кг.общая масса пустого аппарата: нет данныхобщая масса полностью заправленного аппарата: 352,7 кг.ёмкость резервуара: 203 л.количество огнесмеси: 160 л.количество азота в резервуаре: 43 л.рабочее давление в баке: 20 атм.количество выстрелов (на одну заправку): нет данныхдальность: 30 м."тип 2-цилиндровый"масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 30,5 кг.ёмкость резервуара: 20,5 л.количество огнесмеси: 16,4 л.количество азота в резервуаре: 4,1 л.рабочее давление в баке: 25 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 20дальность: 30 м."тип кольцевой 2-цилиндровый" (в ЭАИ будет принят в 1940 как новый серийный ака "typ P"/"тип П", от слова "pierścieniowy" - "кольцевой")масса резервуара для огнесмеси вместе с рюкзаком: 12,3 кг.масса ружья для огнеметания со шлангом: 5,4 кг.общая масса пустого аппарата: 17,7 кг.общая масса полностью заправленного аппарата: 25,3 кг.ёмкость резервуара: 9 л. (вместе с отдельным резервуаром для азота внутри "бублика" - 12 л.)количество огнесмеси: 9 л.количество азота в резервуаре: 3 л.рабочее давление в баке: 23 атм.количество выстрелов (на одну заправку): 25дальность: 25 м. Edited 22 Oct 2019 by Рюрик Share this post Link to post Share on other sites
Posted 23 Oct 2019 W roku budżetowym 1940/41 planowano zakończenie wyposażenia piechoty w miotacze ognia. Drużyny wyposażone w ten sprzęt miały wówczas powstać we wszystkich pułkach piechoty, 3 Batalionie Strzelców oraz Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty.т.е. к осени 1941 планировалось выпустить не менее 728 огнеметов нового типа Share this post Link to post Share on other sites
Posted 4 Nov 2019 типы и маркировки стандартных польских патронов:Amunicja 7,92 x 57mm (Mauser)Polska typowa broń strzelecka używała nabojów kalibru 7,92 x 57mm Mauser (57mm - długość łuski). Głównymi wytwórcami amunicji były Zakłady Amunicyjne "Pocisk" SA w Warszawie i Fabryka Amunicji w Skarżysku.Używano nabojów z następującymi pociskami:rodzaj pociskuoznaczenie |masa naboju, g |masa pocisku, g |kolor obwódki spłonki |prędkość pocz. z rkm wz.28(długość lufy 611mm)zwykłyS24,010,0czarny860 m/sciężkiSC26,812,8zielony760 m/sppancP25,3?czerwony800 m/szapalającyZ23,8?żółty820 m/sppanc - zapalającyPS24,8?niebieski820 m/s Share this post Link to post Share on other sites
